माझ्याशी चंद्र बोलला...

लॉकडाउनच्या सूट्या अजून वाढल्या आणि आता या वाढलेल्या सूट्यांमध्ये काय करावं ? हा विचार करत मी खिडकीजवळ बसलो होतो. पौर्णिमेची रात्र होती. आकाशात दिसणारा गोल-पिवळटसर चंद्र पाहून असं वाटलं की तो मला काही सांगण्याचा प्रयत्न करत आहे. मग मी सुद्धा चंद्राकडे जरा लक्ष दिलं आणि लॉकडाउनचा विचार बाजूला होऊन एका दुसऱ्याच विचाराचा जन्म झाला. आता मी चंद्राशीच बोलायला लागलो. "काय आहे तुझ्याकडे ? स्वतःचा प्रकाश नाही, सूर्यासारखे तेज नाही, अफाट अशा भूभागाला प्रकाशित करणारे किरणेही नाहीत, फक्त काही खड्डे आणि शीतलता या शिवाय तुझ्याकडे आहे तरी काय ?" या सूट्यांमुळे अस्वस्थ झालेलं माझं मन आता चंद्रावर बरसत होतं. चंद्राला असे वेडे वाकडे प्रश्न विचारून मी माझं लक्ष मोबाईलकडे वळवले.

थोड्या वेळानी एक आवाज आला "माझ्याकडे सूर्यासारखे कोणतेच गुण नसतील. पण ज्या आरश्यात तुम्ही रोज स्वतःला बघत राहता. त्या आरश्याचा एक गुण माझ्यात आहे." असे वाक्य कानी पडताच मी थोडा दचकलो. "आता हा चंद्र खरच आपल्याशी बोलतो की काय !" असं मी स्वतःशीच बडबडलो. एवढ्यात परत आवाज आला, "आणि तो एकमेव गुण म्हणजे परावर्तीत करण्याचा. माझ्याकडे सूर्याची किरणे नाहीत. पण त्याच किरणांना परावर्तीत करणे मला उत्तम प्रकारे जमतं. माझ्यावरही अनेक डाग आहेत. पण तुझ्यासारख्या कवींच्या कवितेत प्रेम व्यक्त करतांना माझाच वापर केला जातो. 'सौंदर्य' हा शब्द चंद्रासाठीच तुम्ही वापरता. आता तुम्हा माणसांना सुद्धा माझ्याकडून 'साधेपणा' आणि 'प्रत्येक चांगल्या गोष्टीला परावर्तीत करणे' हे दोन गुण शिकण्याची गरज आहे."

आता तो आवाज थांबला होता आणि चंद्र सुद्धा आकाशात स्तब्ध होता. पण मी वेगळ्याच विचारात अडकलो होतो. आपण कितीही आणि काहीही मिळवले तरी 'साधेपणा' आणि 'प्रेमाला परावर्तीत करण्याची कला' या दोन गोष्टी 'साधे पण यशस्वी' जीवन जगण्यासाठी अतिशय आवश्यक आहेत. "हेच सूत्र चंद्र मला सांगण्याचा प्रयत्न करत होता का ?" असा प्रश्न मी स्वतःलाच विचारला आणि घड्याळ पाहिले तर रात्रीचे अडीच वाजले होते. त्यामुळे सगळ्या चर्चा संपवून मनातच चंद्राला शुभ रात्री म्हंटल आणि मी झोपायला गेलो.

© गंधार कुलकर्णी
दि. ०७ मे २०२०