मशाल

रोज हसण्याची मागणी तुझी
व्यथा माझी कशी सांगू तुला
आसवे ही माझी व्यर्थ नाही पण
बाजार दुःखाचा मी मांडू कशाला

तेच ते चेहरे दिसतात रोजच
उरात तीच वीज कडकडते
योग्य वेळेची प्रतीक्षा मला
आता हा राग नासवू कशाला

जीवन जणू हे शतरंज झाले
मी पण वेडा राजा खेळलो
माझाच प्यादा मात देऊन गेला
विरोधी वजीर मी मारू कशाला

माझे चालले रोज मलाच सावरणे
तुझ्या डोळ्यातले पाणी पुसू कसे मी
धीर देणारे शब्दच घाव देऊन गेले
समजुतीचे शब्द आता मागू कशाला

परत निघेल मिटविण्यास अंधार सारा
परत एकदा लावेल मी समुद्रात ज्वाळा
माझी मशाल ही सरणातल्या लाकडाची
चुलीतल्या काड्यांना मी घाबरू कशाला

© गंधार कुलकर्णी